Ata finais do século XIX as mulleres artistas só foron aceptadas como artesás, un status social afastado do recoñecemento público, do prestixio e da Academia, á que non accederon ata case principios do século XX. Tratábase de fillas ou irmás de pintores e escultores, que aprendían con eles nos talleres familiares. Só se pertencían ás clases máis adiñeiradas, as mulleres con inquietudes artísticas tiñan como mestres a artistas varóns consagrados e chegaron a ter éxito como damas da Corte con recoñecemento internacional. De calquera xeito, a dependencia dos homes por parte das mulleres artistas era absoluta.
En España, a Real Academia de Belas Artes de San Fernando fúndase o 12 de abril de 1752 con sede na Casa da Panadería da Praza Maior de Madrid, e trasládase no ano 1773 á rúa Alcalá, onde permanece. O cambio de localización foi debido á falta de espazo ante a numerosa incorporación de alumnado cada ano. Entre eles, nigunha muller. Como en todos os campos do saber, daquela as mulleres non podían acceder a eles como alumnas nin ocupar postos de relevancia. No caso da formación artística, éranlles impedidos determinado tipo de estudos, como a copia ao natural.
O seu futuro artístico era practicamente inexistente. E, porén, moitas foron as mulleres que se abriron paso no eido das artes, coa forza do seu talento e o seu espírito de liberdade.
Douscentos setenta anos despois da fundación da Real Academia de Belas Artes, neste libro que tedes nas vosas mans percorremos as rutas biográficas de 21 mulleres galegas do mundo das artes plásticas e visuais (fotógrafas, pintoras e escultoras) nacidas entre o final do século XIX e a metade do século XX, cuxos recoñecementos —cando os houbo— chegaron en moitas ocasións tarde, e sempre detrás dos recibidos polos artistas varóns.
Autora: Isabel Blanco
Ilustradora: María Lapido
Idioma: Galego
Encadernación: Tapa Dura
Tamaño: 19 X 27 cm
Páxinas: 52
